Weet je nog, de eerste maanden van corona? Toen ging Rechtstreex als een speer. Als. Een. Speer.  Ik was er de zomer ervoor vertrokken, maar sprong gelijk bij in de logistiek en als inpakker op het wijkpunt hier in West. Het was beuken, maar wat was het tof. Eindelijk die groei waar we/ze zolang op gewacht hadden!

Wat kenmerkte die maanden? Vooral de mensen zonder jonge kinderen hadden de tijd, we maakten wandelingen, we konden niet zoveel anders dan uitgebreid koken, en er was naast onzekerheid ook optimisme. Alsof corona een wake-up call was dat we anders moesten gaan leven.

Die beperkingen deden mensen massaal kiezen voor Rechtstreex. Was dat het enige leuke dat ‘mocht’, of hadden we tijd om eindelijk te doen wat belangrijk voor ons was?Aandachtig leven en eten, met zorg voor elkaar en voor het landschap waar ons voedsel vandaan komt? En voor de boer die het beheert. Met het definitief teruglopen van de coronacijfers, gebeurde hetzelfde met de klanten van Rechtstreex. Back to normal.

Als ik me iets herinner van de gesprekken die Maarten en ik hadden in de periode dat ik daar werkte, maar ook in de jaren erna, is het dit: Je kan een bedrijf als Rechtstreex niet verantwoordelijk maken voor de cultuurverandering die nodig is in de samenleving. Dat kan een bedrijf simpelweg niet dragen.

Rechtstreex moest met al haar kernwaarden sociaal, lokaal & transparant, toch meedoen in het ‘oude’ spel. Een dappere strijder in het meedogenloze spel van het voedselsysteem. Neteliger dan andere transities oa omdat we als mens elke dag met al die keuzemomenten qua eten steeds weer opnieuw voor de voedseltransitie moeten kiezen. In een voedselomgeving die ons dat eigenlijk verbiedt. Rechtstreex kon niet meer dan een uitkijkje bieden, een brug zijn, naar die andere cultuur.

Hoeveel rapporten moeten er nog uitkomen over de teloorgang van de Aarde en teloorgang van onszelf in deze ‘hypernerveuze cultuur’ zoals de Raad voor Volksgezondheid & Samenleving laatst stelde? Kúnnen we zelf kiezen voor een levensstijl van meer verbinding met onszelf, de ander en het land waarop we leven? Of hebben we daar corona II voor nodig?

In het project ‘Versterking lokale voedselnetwerken’, dat ik samen met Liane en Arike doe momenteel, hebben we het veel over de blauwe ijsberg versus de groene ijsberg: het huidige voedselsysteem versus het door een consortium van wetenschappers geschetste toekomstige voedselsysteem. Voor beide ijsbergen schetsen de wetenschappers de symptomen, de praktijken, de structuren en de paradigma’s.

De groene ijsberg is de uitwerking voor het voedselsysteem van bovengenoemde cultuurverandering met als paradigma’s: diversiteit, ecocentrisme, voedsel als gemeenschappelijk goed, gezondheid en welzijn, zorg en verbinding & een dienstbare economie.

Ik denk dat alleen als we deze paradigma’s toepassen op onszelf, en samen onze cultuur veranderen, de toekomst die bedrijven als Rechtstreex voorleven gemeengoed wordt.

PS Ik heb op de site van het Rotterdams Ommelandpad een overzicht gemaakt van de alternatieve verkoopkanalen van onze lokale boeren!